Bu akşam Beşiktaş tribünlerinden etkilenmeyen, gurur duymayan yoktur diye düşünüyorum. Herkesin ellerine, emeklerine, varlığına sıhhat.
İyi ki 1994-1995 döneminde birinci maçıma götürmüş babam ta Edirne’den kalkıp Yeni Açık’ta bir türkü tutturmuşuz.
Ben küçükken ülkede gündem ne, kimin kulağının çekilmesi gerekiyor, hangi hususa farkındalık katılması gerekiyor; daima tribünden öğrendim.
“Neden kızıyorlar?” diye soruyordum babama. Babam da gündemleri ve Beşiktaş tribünlerinin dikkat çekmek istediği bahisleri anlatıyordu.
Futbolu daima küçümseyen, “onca adam bir topun peşinden koşuyor” işte diyenler de çoktu etrafımda.
Futbol, hükümetlerin halkları “oyalama” siyaseti denir durulur bir yandan.
Bana nazaran stadyumlar yaşayan müzeler.
Bir toplumun yaşadığı yerin şimdiki vakitli fotoğrafını verdiği yerdir.
Şimdiki vakitte tam 40 bin şahısla tıpkı anda gülüp birebir anda heyecan hissettiğin neresi kaldı bir baksana etrafına?
“Birlik” şuuru, birlikte yaşama kültürü ve her şartta tüm farklılıklara karşın yan yana olmanın bir tezahürüdür.
Tam şu an “müsabakalar seyircisiz oynansın” diye görüş bildiriliyor bir yandan.
Toplumun sesi, kelamı yaşıyor.
Stadyumlar yaşıyor.
Birlik şuuru tribünde omuz omuza.
İyi ki tribün kültürü ne olursa olsun bitmiyor.
İyi ki tribün kültürü ne olursa olsun eskimiyor.
İyi ki tribün kültürü ne olursa olsun çoğalıyor.
Tüm gerçeklerimizi önümüze katıp yaşamaya devam edeceğiz.
Yaşamak inançlı.
Birlikte yaşamak inançlı.
TwitterInstagram